نقد فیلم زودپز

فیلم زودپز تازه ترین اثر رامبد جوان استٰ، که این روزها بر پرده سینماها قرار دارد و با استقبال خوبی هم مواجه شده است. در این مطلب از تماشاخونه قصد داریم به نقد فیلم زودپز بپردازیم؛ فیلمی که با بازی نوید محمدزاده برای اولین بار در یک نقش کمدی و حضور محسن تنابنده به عنوان یکی از بهترین بازیگران کمدی ایران، انتظارات تماشاگران را به شدت بالا برده است. با ما همراه باشید تا علاوه بر نقد فیلم زودپز ببینیم آخرین ساخته خالق خندوانه، واقعاً خنده‌دار است یا نه؟

خلاصه فیلم سینمایی زودپز

(بدون خطر اسپویل)

همان‌طور که احتمالا در تیزر و پوستر فیلم زودپز دیده‌اید، داستان در دهه ۶۰ شمسی می‌گذرد؛ زمان جنگ و دوره موشک‌باران تهران. داستان فیلم با یک انفجار شروع می‌شود اما نه انفجار موشک، بلکه منفجر شدن یک زودپز در خانه‌ای قدیمی در تهران. ماجراهای کمدی و البته خنده‌دار فیلم با عواقب این انفجار شروع می‌شود؛ در اثر این حادثه، پدر خانواده به شدت صدمه می‌بیند و خیلی زود در ابتدای فیلم می‌میرد و از داستان حذف می‌شود.

حالا دو داماد خانواده با بازی محسن تنابنده و نوید محمدزاده وارد بازی شده و سعی می‌کنند نهایت سوءاستفاده از این شرایط را بکنند. نقشه این دو داماد در بحبوحه جنگ ایران و عراق این است که پدر زنشان را شهید راه حق معرفی کرده تا بتوانند از مزایا و امکاناتی که ممکن است به دلیل شهادت در اختیار خانواده او قرار بگیرد، استفاده کنند. در فیلم زودپز به غیر از دو شخصیت اصلی مرد فیلم، شخصیت‌های دیگری هم حضور دارند، که در خنده‌دار کردن فضا و موقعیت‌ها نقش بسزایی دارند. 

فضای دهه ۶۰ : پشت موی کفتری، اِپُل و فوکول اوشینی!

ترند ساختن فیلم با تم زندگی در دهه‌های گذشته، از هالیوود شروع شد و با نهنگ عنبر به سینمای ایران آمد. حالا فیلم زودپز هم از این جریان استفاده کرده؛ جریانی که تاکنون با استقبال خیلی خوبی از سمت مخاطبان مواجه شده و به نوعی امتحان خود را پس داده، از فیلم مطرب گرفته تا هزار پا و فسیل، همگی از پرمخاطب‌ترین و پرفروش‌ترین‌ها بوده‌اند. در فیلم زودپز موی پشت کفتری شاهین (نوید محمدزاده) و سیروس (محسن تنابنده)، موی اوشینی گلاره عباسی و اپُل مانتویش همگی از نمونه‌های طراحی کاراکتر و لباس به سبک دهه ۶۰ است، که به خوبی ارائه شده‌اند. 

فیلم زودپز با برانگیختن حس نوستالژی در مخاطبان، دغدغه‌های شخصیت‌های فیلم را باورپذیرتر جلوه می‌دهد. طراحی صحنه این فیلم بر عهده امیر ملک‌پور، طراحی لباس آن بر عهده فرشته حدادپور و چهره‌پردازی آن بر عهده مسعود علمداری بوده است. البته علی رغم فضاسازی خوب دهه شصتی در فیلم زودپز باید به اشکالاتی جزئی هم اشاره کرد؛

استفاده از برخی موسیقی‌ها در این فیلم موجب انتقاد مخاطبان شده، مثلا قطعات موسیقی به نام‌های«آقای حکایتی» که مربوط به برنامه «زیر گنبد کبود» است، مربوط به دهه ۷۰ است و «میدونی هلاکتم» از امید هم مربوط به همین دوره است. به غیر از این ایرادات جزئی، در نقد فیلم زودپز از لحاظ طراحی صحنه، گریم و طراحی لباس باید گفت که همه با خلاقیت و با کیفیت صورت گرفته‌اند و به خوبی به مخاطب حس نوستالژی را منتقل می‌کنند.

ستاره بدبختی‌ها: از محسن ابد و یک روز تا شاهین زودپز

بعد از دیدن فیلم ابد و یک روز فکر می‌کنم اکثر شما موافق باشید، اگر بگوییم نوید محمدزاده بهترین بازیگر جوان و استعداد نوظهور در سینمای ایران است؛ همین نکته به نظر من یکی از دلایل اصلی استقبال خوب از فیلم سینمایی زودپز بوده؛ حضور نوید محمدزاده در یک نقش کمدی. بازیگری که همه از بازی او خوششان می‌آید و حالا به شدت کنجکاوند تا او را به عنوان کمدین در کنار ستاره پایتخت، محسن تنابنده ببینند.

محمدزاده در فیلم زودپز در نقش شاهین بازی می‌کند؛ یک جوان نسبتا بیکار که از بد روزگار بدشانس و بدبیار هم هست. نوید محمدزاده که در ابد و یک روز نقش «محسن» را بازی می‌کرد و طالعش با بدبختی گره خورده بود، حالا در فیلم زودپز  هم کم بدبختی ندارد، با این تفاوت که در اینجا بدبختی‌هایش خنده‌دارند و البته یک شریک بدبختی هم به نام سیروس دارد؛ سیروسی که خودش در نقش نقی معمولی، کم بدبیاری نداشت.

به غیر از شاهین و سیروس، بازیگران دیگر فیلم هم به کمدی‌تر کردن فضا و فیلم کمک خوبی کرده‌اند؛ از گلاره عباسی گرفته که او هم بازیگر شناخته‌شده‌ای در کمدی نیست، اما در اینجا کاملا بامزه بازی می‌کند، تا بازیگران نه چندان مشهوری چون شیرین اسماعیلی و روزبه حصاری؛ زوج معتقدی که با علاقه‌شان به هم، در تضاد با وضعیت جنگی و تراژیک آن روزها در ایران، به خنده‌دارتر شدن فیلم کمک خوبی کرده‌اند.  

نقد فیلم زودپز : راحت بخند!

برای نوشتن این نقد در ابتدا نقد دیگران را درباره فیلم زودپز خواندم و بیشتر نقدها مثبت بود، اما در معدود نقدهای منفی از این فیلم، یک وجه اشتراک پیدا کردم، آن هم اینکه نویسندگان این نقدها می‌گفتند: «با یکسری موضوعات نباید شوخی کرد». خیلی تعجب کردم، چرا که شوخی با زندگی مردم در زمان جنگ و همچنین خود رزمندگان و خط مقدم، برای اولین بار نیست که در سینمای ایران استفاده می‌شود.

«از لیلی با من است» گرفته تا «فیلم اخراجی ها» همگی فیلم‌هایی بودند که اتفاقا با استقبال خوب مردم و حتی بدنه رزمندگان و خانواده‌های شهدا مواجه شدند؛ چون که بین شوخی و توهین تفاوت است. اینکه دو کاراکتر رزمنده و بسیجی در فیلم به هم علاقه نشان دهند و با عشق پنهان بینشان مخاطب را بخندانند، گرچه ممکن است چیزی نبوده که واقعا در آن زمان اتفاق می‌افتاده، اما نه تنها توهین‌آمیز نیست، بلکه در باورپذیرترکردن انسان‌های ازخودگذشته‌ای مثل سربازان، که برای دفاع از وطنشان به جنگ رفتند، بسیار مثبت عمل کرده است. 

استفاده از ساختارهای خنده‌دار تضمین‌شده در فیلمنامه زودپز هم به خوبی جواب داده است؛ با اینکه نخ نما نشده و خلاقیت هم داشته است. برای مثال استفاده از مفهوم مرگ و سواستفاده از آن در این فیلم، توانسته به شکلی خلاقانه به کار برود؛ با استفاده از  یک «زودپز» به عنوان عامل مرگ قدرت! یا حضور کاراکتری نسبتا کم هوش و بد بیاری مثل «سیروس» چیز تازه‌ای در فیلم های کمدی ایرانی نیست، اما در اینجا فیلمنامه‌نویس به خوبی توانسته با خلاقیت خود، او را به عنوان داماد خانواده که حتی با وجود مرگ همسرش از خانه پدرزنش نمی‌رود، به خنده‌داری تمام نشان دهد. 

آیا فیلم زودپز ارزش تماشاکردن دارد؟

با تمام آنچه گفته شد، به نظر من فیلم زودپز ارزش دیدن دارد؛ نه به خاطر اینکه فضای دهه شصتی و نوستالژیک مورد علاقه خیلی‌هامان را دارد، نه به خاطر اینکه نوید محمدزاده را در آن در نقش کمدی برای اولین بار در سینما می‌بینیم، نه برای اینکه کارگردان آن رامبد جوان است که فیلم پرفروش و خنده‌دار «ورود آقایان ممنوع» را ساخته، بلکه برای اینکه فیلم زودپز به دور از شوخی‌های سخیف و با وقار کلامی -که در بسیاری موارد تماشای فیلم با تمام اعضای خانواده را غیرممکن می‌کند- و همچنین بدون از ریتم افتادن و خستگی در طول تماشا مخاطبان را می‌خنداند، نکته‌ای که  در بیشتر فیلم‌های کمدی‌ اخیر، کمیاب شده است.

اگر به دنبال تماشای فیلمی با خانواده هستید، که به راحتی در آن بخندید، فیلم سینمایی زودپز یکی از بهترین گزینه های فیلم‌های در حال اکران سینماست.